Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Some friends are forever... (Part 1)


Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Τα πράγματα δυσκόλεψαν αυτή τη φορά. Δεν ξέρω ακόμα ποιος, τι, πως, που... έμαθα όμως το γιατί. Πριν αρκετά χρόνια, όταν ζούσα ακόμη στο Smallville, είχα γνωρίσει ένα παιδί. Τότε ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Κλαρκ τον έλεγαν. Με τον Κλαρκ μεγαλώσαμε σχεδόν μαζί. Μέναμε στην ίδια γειτονιά, πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο, παίζαμε στις ίδιες αλάνες. Ο Κλαρκ ήταν λίγο μεγαλύτερος μου και έτσι με έβλεπε σαν τον μικρό του αδερφό. Ήταν πάντα υπερπροστατευτικός μαζί μου και με βοηθούσε σε ότι και αν του ζητούσα. Λίγο καιρό μετά, εγώ και οι γονείς μου, αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε την περιοχή και έτσι δυστυχώς σιγά σιγά χαθήκαμε με τον Κλαρκ. Παρ' ότι στην αρχή υπήρχε κάποια επικοινωνία, στην πορεία όμως έκανε εκείνος τις δικές του παρέες, έκανα εγώ τις δικές μου και οι καταστάσεις μας απομάκρυναν. Μέχρι τότε δεν ήξερα τίποτα παραπάνω για τον Κλαρκ από αυτά που μου είχε πει.

Χρόνια αργότερα συναντηθήκαμε ξανά ...και στην αρχή δεν αναγνώρισε ο ένας τον άλλον.


Ήταν βράδυ. Το φεγγάρι ψηλά στον ουρανό, σαν μια λεπτή χρυσή κλωστή και ο αέρας που φυσούσε δροσερός, ως και παγωμένος κάποιες στιγμές. Στο προαύλιο ενός σχολείου, λίγο πιο μακρυά από εμένα, κάποιοι αλήτες προσπαθούσαν να ληστέψουν μια νεαρή κοπέλα. Το ουρλιαχτό της έσχισε τη σιωπή της νύχτα και ήχησε στα αυτιά μου η κραυγή αγωνίας. Αμέσως έσπευσα να βοηθήσω. Φτάνοντας όμως στο σημείο, είδα έναν ψηλό και γεροδεμένο άνδρα με κόκκινη κάπα να πολεμάει με τους ληστές. Σάστισα για λίγο. Δεν τον είχα ξαναδεί στη γειτονιά και όμως κάτι μου θύμιζε. Όταν πλησίασα, στην αρχή με πέρασε για έναν από
αυτούς και προσπάθησε να μου επιτεθεί. Όταν είδε ότι δεν αντιστεκόμουν σταμάτησε. Δεν άργησε τότε να έρθει και η στιγμή που θα έβλεπε ο ένας στα μάτια του άλλου, τον φίλο που έχασε πριν χρόνια.
Εκείνο το βράδυ έγινε η μεγάλη εξομολόγηση. Έμαθα εγώ γι' αυτόν και εκείνος για μένα. Από
τότε υποσχεθήκαμε να μην χαθούμε ποτέ ξανά, ότι και αν γίνει, όπως και αν έρθουν τα πράγματα.

Ποτέ δε θα ξεχάσω εκείνη την ημέρα, λίγα χρόνια πριν, που χτύπησε την πόρτα μου ξημερώματα ημιλιπόθυμος και πληγωμένος.


TO BE CONTINUED...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου