Αγαπημένο μου ημερολόγιο,Οι μνήμες εκείνες με έχουν στοιχειώσει και επιστρέφουν τώρα με ρυθμό καταιγίδας στο μυαλό μου. Θυμάμαι ήταν 4.30 το πρωί όταν η ξύλινη πόρτα του σπιτιού μου χτυπούσε ελαφρά και αδύναμα. Ο ήχος στην αρχή φάνταζε σαν να ξεπηδά από κάποιο όνειρό μου, όμως πολύ γρήγορα κατάλαβα πως δεν ήταν έτσι. Κατάφερα να ανοίξω τα μάτια μου, να σηκωθώ και φορώντας ένα σκούρο μπλε μπουρνούζι κατευθύνθηκα προς την εξώπορτα.
Το θέαμα ήταν κάτι που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα δω. Ο αγαπημένος μου φίλος, ο παιδικός κολλητός, κείτονταν αιμόφυρτος στο πλατύσκαλό μου δίχως δύναμη να κινηθεί, ούτε καν να σηκώσει το κεφάλι να με κοιτάξει.
Ξαφνικά ένιωσα να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια μου. Η καρδιά μου μούδιασε και με δυσκολία μπορούσα να αναπνεύσω. Ένα ρίγος παγωμένου αέρα διαπέρασε το κορμί μου και τότε μόνο μπόρεσα να συνεφέρω για λίγο τον εαυτό μου. Δεν έπρεπε να μείνω άπραγος. Κάτι έπρεπε να κάνω. Αρχικά όμως έπρεπε να τον περιθάλψω γιατί τα πράγματα φαίνονταν πολύ δύσκολα.
Το θέαμα ήταν κάτι που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα δω. Ο αγαπημένος μου φίλος, ο παιδικός κολλητός, κείτονταν αιμόφυρτος στο πλατύσκαλό μου δίχως δύναμη να κινηθεί, ούτε καν να σηκώσει το κεφάλι να με κοιτάξει.
Ξαφνικά ένιωσα να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια μου. Η καρδιά μου μούδιασε και με δυσκολία μπορούσα να αναπνεύσω. Ένα ρίγος παγωμένου αέρα διαπέρασε το κορμί μου και τότε μόνο μπόρεσα να συνεφέρω για λίγο τον εαυτό μου. Δεν έπρεπε να μείνω άπραγος. Κάτι έπρεπε να κάνω. Αρχικά όμως έπρεπε να τον περιθάλψω γιατί τα πράγματα φαίνονταν πολύ δύσκολα.
Φοβόμουν ακόμη και για τη ζωή του!
TO BE CONTINUED...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου