Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Γεννήθηκα στο Smallville, μεγάλωσα στη Hell's Kitchen, περιπλανήθηκα για λίγο καιρό στη Gotham City και τώρα πια μένω μόνιμα στη δική σου πόλη. Η καθημερινότητα μου είναι λίγο πολύ.. τα ίδια και τα ίδια. Το πρωί πάντα αργοπορημένος στη δουλειά, το μεσημέρι προσπαθώντας να αναπληρώσω τον χαμένο ύπνο και το βράδυ κάνοντας βόλτες σε κακόφημες γειτονιές και σώζοντας αθώες κοπέλες (εντάξει, όχι μόνο κοπέλες...). Υπάρχουν όμως και κάποια βράδια που δεν είναι ίδια με τα άλλα. Όπως το χθεσινό...
Όλα ξεκίνησαν λίγο μετά τις 12:00 όταν ήμουν ακόμα στην πολυτελή έπαυλη που διαμένω (γιατί ως γνωστόν οι υπερήρωες ή θα είναι πάμπλουτοι, ή δε θα έχουν στον ήλιο μοίρα.. ευτυχώς εγώ είμαι το πρώτο "ή"!) και ετοιμαζόμουν για την προκαθορισμένη μου έξοδο. Τότε λοιπόν, δώδεκα και ένα, χτύπησε το μεγάλο κίτρινο τηλέφωνο της "έκτακτης ανάγκης". Έτρεξα από το μπάνιο με όλη κι όλη μια πετσέτα τυλιγμένη γύρω μου μέχρι το σαλόνι, και με περίσσιο θάρρος και δίχως δισταγμό το σήκωσα. Από την άλλη γραμμή ήταν μια γριούλα η οποία ζητούσε τη βοήθειά μου. Ακουγόταν έντρομη και φοβισμένη και ήθελε να πάω το συντομότερο δυνατό στο διαμέρισμά της για να τη σώσω από τους κακούς, όπως χαρακτηριστικά μου είπε. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ντύθηκα γρήγορα γρήγορα και έσπευσα στο σημείο που μου είχε πει. Χτύπησα το κουδούνι, τίποτα! Χτύπησα ξανά και ξανά, πάλι τίποτα! Τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να φύγω ακούγεται μια γυναικεία φωνή μέσα από το διαμέρισμα να με καλεί και η πόρτα ανοίγει από μόνη της. Μπαίνω μέσα. Σκοτάδι παντού. Με δυσκολία βλέπω. Η γριούλα άφαντη. Ξεχωρίζω όμως μια μεγαλόσωμη φιγούρα στο βάθος. Ωχ, σκέφτομαι, λες να 'ναι παγίδα; Πριν καν προλάβω να ολοκληρώσω την σκέψη μου, νιώθω ξαφνικά ένα πολύ δυνατό χτύπημα στην πλάτη μου και χάνω τις αισθήσεις μου. Πριν λιποθυμήσω πρόλαβα να δω τρεις ανθρώπους να με πλησιάζουν.
Το πρωί ξύπνησα με έναν τρομερό πονοκέφαλο και με το τηλέφωνο να χτυπάει σαν τρελό. Είχα αργήσει περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Και για ποιο λόγο να τους πω ότι καθυστέρησα πάλι; Έχω πλέον ξεμείνει από καλές δικαιολογίες.
Το χειρότερο από όλα είναι ότι ξύπνησα στο σπίτι μου, ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, χωρίς τη στολή ή τη μάσκα μου. Πολύ φοβάμαι ότι κάποιος ανακάλυψε ποιος είμαι...
Γεννήθηκα στο Smallville, μεγάλωσα στη Hell's Kitchen, περιπλανήθηκα για λίγο καιρό στη Gotham City και τώρα πια μένω μόνιμα στη δική σου πόλη. Η καθημερινότητα μου είναι λίγο πολύ.. τα ίδια και τα ίδια. Το πρωί πάντα αργοπορημένος στη δουλειά, το μεσημέρι προσπαθώντας να αναπληρώσω τον χαμένο ύπνο και το βράδυ κάνοντας βόλτες σε κακόφημες γειτονιές και σώζοντας αθώες κοπέλες (εντάξει, όχι μόνο κοπέλες...). Υπάρχουν όμως και κάποια βράδια που δεν είναι ίδια με τα άλλα. Όπως το χθεσινό...
Όλα ξεκίνησαν λίγο μετά τις 12:00 όταν ήμουν ακόμα στην πολυτελή έπαυλη που διαμένω (γιατί ως γνωστόν οι υπερήρωες ή θα είναι πάμπλουτοι, ή δε θα έχουν στον ήλιο μοίρα.. ευτυχώς εγώ είμαι το πρώτο "ή"!) και ετοιμαζόμουν για την προκαθορισμένη μου έξοδο. Τότε λοιπόν, δώδεκα και ένα, χτύπησε το μεγάλο κίτρινο τηλέφωνο της "έκτακτης ανάγκης". Έτρεξα από το μπάνιο με όλη κι όλη μια πετσέτα τυλιγμένη γύρω μου μέχρι το σαλόνι, και με περίσσιο θάρρος και δίχως δισταγμό το σήκωσα. Από την άλλη γραμμή ήταν μια γριούλα η οποία ζητούσε τη βοήθειά μου. Ακουγόταν έντρομη και φοβισμένη και ήθελε να πάω το συντομότερο δυνατό στο διαμέρισμά της για να τη σώσω από τους κακούς, όπως χαρακτηριστικά μου είπε. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ντύθηκα γρήγορα γρήγορα και έσπευσα στο σημείο που μου είχε πει. Χτύπησα το κουδούνι, τίποτα! Χτύπησα ξανά και ξανά, πάλι τίποτα! Τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να φύγω ακούγεται μια γυναικεία φωνή μέσα από το διαμέρισμα να με καλεί και η πόρτα ανοίγει από μόνη της. Μπαίνω μέσα. Σκοτάδι παντού. Με δυσκολία βλέπω. Η γριούλα άφαντη. Ξεχωρίζω όμως μια μεγαλόσωμη φιγούρα στο βάθος. Ωχ, σκέφτομαι, λες να 'ναι παγίδα; Πριν καν προλάβω να ολοκληρώσω την σκέψη μου, νιώθω ξαφνικά ένα πολύ δυνατό χτύπημα στην πλάτη μου και χάνω τις αισθήσεις μου. Πριν λιποθυμήσω πρόλαβα να δω τρεις ανθρώπους να με πλησιάζουν.
Το πρωί ξύπνησα με έναν τρομερό πονοκέφαλο και με το τηλέφωνο να χτυπάει σαν τρελό. Είχα αργήσει περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Και για ποιο λόγο να τους πω ότι καθυστέρησα πάλι; Έχω πλέον ξεμείνει από καλές δικαιολογίες.
Το χειρότερο από όλα είναι ότι ξύπνησα στο σπίτι μου, ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, χωρίς τη στολή ή τη μάσκα μου. Πολύ φοβάμαι ότι κάποιος ανακάλυψε ποιος είμαι...
Ποιος ειναι ο αριθμος του μεγαλου κιτρινου τηλεφωνου υπερηρωα?????????
ΑπάντησηΔιαγραφή210....
ΑπάντησηΔιαγραφή210????και μετά????μην μας δίνεις μισές πληροφορίες.....
ΑπάντησηΔιαγραφή