Some friends are forever... (Part 1)

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Τα πράγματα δυσκόλεψαν αυτή τη φορά. Δεν ξέρω ακόμα ποιος, τι, πως, που... έμαθα όμως το γιατί. Πριν αρκετά χρόνια, όταν ζούσα ακόμη στο Smallville, είχα γνωρίσει ένα παιδί. Τότε ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Κλαρκ τον έλεγαν. Με τον Κλαρκ μεγαλώσαμε σχεδόν μαζί. Μέναμε στην ίδια γειτονιά, πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο, παίζαμε στις ίδιες αλάνες. Ο Κλαρκ ήταν λίγο μεγαλύτερος μου και έτσι με έβλεπε σαν τον μικρό του αδερφό. Ήταν πάντα υπερπροστατευτικός μαζί μου και με βοηθούσε σε ότι και αν του ζητούσα. Λίγο καιρό μετά, εγώ και οι γονείς μου, αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε την περιοχή και έτσι δυστυχώς σιγά σιγά χαθήκαμε με τον Κλαρκ. Παρ' ότι στην αρχή υπήρχε κάποια επικοινωνία, στην πορεία όμως έκανε εκείνος τις δικές του παρέες, έκανα εγώ τις δικές μου και οι καταστάσεις μας απομάκρυναν. Μέχρι τότε δεν ήξερα τίποτα παραπάνω για τον Κλαρκ από αυτά που μου είχε πει.

Χρόνια αργότερα συναντηθήκαμε ξανά ...και στην αρχή δεν αναγνώρισε ο ένας τον άλλον.

Ήταν βράδυ. Το φεγγάρι ψηλά στον ουρανό, σαν μια λεπτή χρυσή κλωστή και ο αέρας που φυσούσε δροσερός, ως και παγωμένος κάποιες στιγμές. Στο προαύλιο ενός σχολείου, λίγο πιο μακρυά από εμένα, κάποιοι αλήτες προσπαθούσαν να ληστέψουν μια νεαρή κοπέλα. Το ουρλιαχτό της έσχισε τη σιωπή της νύχτα και ήχησε στα αυτιά μου η κραυγή αγωνίας. Αμέσως έσπευσα να βοηθήσω. Φτάνοντας όμως στο σημείο, είδα έναν ψηλό και γεροδεμένο άνδρα με κόκκινη κάπα να πολεμάει με τους ληστές. Σάστισα για λίγο. Δεν τον είχα ξαναδεί στη γειτονιά και όμως κάτι μου θύμιζε. Όταν πλησίασα, στην αρχή με πέρασε για έναν από αυτούς και προσπάθησε να μου επιτεθεί. Όταν είδε ότι δεν αντιστεκόμουν σταμάτησε. Δεν άργησε τότε να έρθει και η στιγμή που θα έβλεπε ο ένας στα μάτια του άλλου, τον φίλο που έχασε πριν χρόνια.
Εκείνο το βράδυ έγινε η μεγάλη εξομολόγηση. Έμαθα εγώ γι' αυτόν και εκείνος για μένα. Από τότε υποσχεθήκαμε να μην χαθούμε ποτέ ξανά, ότι και αν γίνει, όπως και αν έρθουν τα πράγματα.

Ποτέ δε θα ξεχάσω εκείνη την ημέρα, λίγα χρόνια πριν, που χτύπησε την πόρτα μου ξημερώματα ημιλιπόθυμος και πληγωμένος.

TO BE CONTINUED...

Reductio ad absurdum...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

κινδυνεύω. STOP. με έχουν απαγάγει. STOP. δεν ξέρω που βρίσκομαι. STOP. δεν με αφήνουν να φύγω. STOP. δεν ξέρω ακόμα τι θέλουν. STOP. με ρωτάνε για τον χαμένο κρυπτονίτη. STOP. βρες τον superman. STOP. βοήθεια. STOP.

Everybody is somebody's secret...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Το ξέρω πως σε έχω παραμελήσει δυο μέρες τώρα, αλλά οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές. Δε ξέρω από που να πρωτοξεκινήσω. Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Φαντάζομαι θα θυμάσαι που πριν δυο μέρες ένα τυχαίο περιστατικό με έφερε στην γνωριμία μου με εκείνη τη "μοιραία" γυναίκα. Δεν ήξερα τίποτα για αυτήν, και έτσι ξαφνικά όπως μπήκε στη ζωή μου, έτσι ξαφνικά και έφυγε. Την επόμενη κιόλας νύχτα, έψαξα παντού για να την βρω. Τώρα πια, είχα δύο γυναίκες που αποτελούσαν μεγάλα μυστήρια για μένα. Για διαφορετικούς λόγους η κάθε μια. Παρ' όλα αυτά, για δυο μέρες μόνο, ξέχασα εντελώς την ύπαρξη της πρώτης και αφιερώθηκε εξ' ολοκλήρου και αποκλειστικά στην ύπαρξη της δεύτερης. Της γυναίκας, που φάνταζε ως "η γυναίκα των ονείρων μου".

Έφαγα τον τόπο για να την βρω. Κανείς όμως δεν τη γνώριζε. Έμοιαζε λες και δεν έχει ταυτότητα. Λες και δεν υπάρχει! Μόλις χθες κατάφερα να μάθω κάτι γι' αυτήν...

Χθες το πρωί, την ώρα που ήμουν στη δουλειά και έβλεπα αμέριμνος τηλεόραση, διέκοψαν το πρόγραμμα για ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ.

"Στυγερή δολοφονία, χθες τα ξημερώματα, γνωστής βιομηχάνου, η οποία ειδικεύεται στην εμπορία καλλυντικών και προϊόντων ομορφιάς. Είχε επίσης ενεργή δράση σε φιλανθρωπικές οργανώσεις, όπως η UNICEF, καθώς κάθε χρόνο διέθετε μεγάλο ποσό από το ετήσιο κέρδος της εταιρείας της για αυτό τον σκοπό. Ακόμη, από τότε που απεβίωσε ο σύζυγός της, μένει μόνη της στην τεράστια βίλα που διατηρεί στα Βόρεια Προάστια, με μοναδική συντροφιά, 15 άτομα υπηρετικό προσωπικό, 10 security και 32 σκυλιά! Περίοικοι ισχυρίζονται ότι είδαν μια γυναίκα ντυμένη με μαύρη, δερμάτινη στολή να πηδάει την μάντρα του κήπου, και παρά τα γαυγίσματα των σκυλιών που ξεσήκωσαν την γειτονιά, η δράστης δεν κατάφερε να συλληφθεί."

"Δεν μπορεί.. τελικά το έκανε!" ...σκέφτηκα.

Γυρνώντας σπίτι, παρατήρησα πάνω στο πετρόχτιστο τζάκι μου ένα γράμμα. Έγραφε πάνω το όνομά μου και ήταν σφραγισμένο με το ίδιο κόκκινο φιλί που είχα δει και πάνω στον καθρέπτη. Μέσα υπήρχε ένα σημείωμα που έγραφε...

"Με είδες, αλλά δε με γνώρισες
έψαξες, αλλά δε με βρήκες
...όμως εγώ σε Ξέρω!"

Σε είδα...

...στη Gotham City. Φορούσες μαύρη δερμάτινη στολή, που τόνιζε τις σαγηνευτικές σου καμπύλες. Παλέψαμε για λίγο σε μια ταράτσα κάτω από το φως του φεγγαριού. Δυστυχώς έπρεπε να φύγεις για να σκοτώσεις την διευθύντριά σου. Ακόμα έχω τις υπέροχες γρατζουνιές σου στην πλάτη μου. Αν δεις το μήνυμά μου, απάντησε εδώ.

Remember, remember the 6th of November...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Κομμάτια γύρισα πάλι από την δουλειά. Τις τελευταίες μέρες νιώθω πάρα πολύ κουρασμένος. Και σαν να μην έφτανε αυτό, βλέπω κάθε βράδυ τον ίδιο φριχτό εφιάλτη ξανά και ξανά και ξανά. Βρίσκομαι, λέει, σε ένα τεράστιο κτίριο. Τουλάχιστον 20 ορόφους ψηλό. Έχω ανέβει στην ταράτσα, στέκομαι στην άκρη και κοιτάω κάτω το κενό που απλώνεται αχανές μπροστά μου. Φοβάμαι μη πέσω, όμως νιώθω κάτι σαν ένα αόρατο χέρι να με σπρώχνει. Εγώ προσπαθώ να κρατηθώ, φωνάζω για βοήθεια, αλλά δυστυχώς δεν με ακούει κανείς. Από εκεί που στέκομαι, η πόλη όσο μπορώ να δω, μοιάζει άδεια και τα φώτα σβησμένα. Σαν να είναι ερειπωμένη, σαν να την έχουν εγκαταλείψει. Τελικά δεν τα καταφέρνω. Η δύναμη είναι πιο δυνατή και δε μπορώ άλλο να κρατηθώ. Πέφτω. Προσπαθώ να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις μου, αλλά μάταια. Λίγο πριν ακουμπήσω το έδαφος, ξυπνάω έντρομος και καταϊδρωμένος. Έχω αρχίσει να φοβάμαι μήπως το όνειρο βγει προφητικό.

Πάλι βγήκα χθες το βράδυ ψάχνοντας να βρω κάτι που να με συνδέει με τη γυναίκα που θέλει το κακό μου. Ρώτησα γνωστούς και φίλους μήπως ξέρουν ή έχουν ακούσει κάτι, αλλά δυστυχώς.

Λίγο πριν γυρίσω στο σπίτι μου, να ξεκουραστώ για λίγες ώρες, σε ένα σκοτεινό δρομάκι άκουσα κάτι φωνές. Όπως είναι φυσικό έσπευσα να βοηθήσω. Τότε είδα μια πανέμορφη γυναίκα, με δερμάτινη στολή να χτυπάει έναν άνδρα γύρω στα 35-40, καλοντυμένο, που κρατούσε έναν χαρτοφύλακα στο χέρι. Με το που με είδε, του έδωσε την χαριστική βολή και έτρεξε γρήγορα να φύγει. Προσπάθησα να την ακολουθήσω. Σκαρφάλωσε στον τοίχο χωρίς καθόλου δυσκολία και μετά πήδηξε στην ταράτσα της απέναντι πολυκατοικίας. Την πρόλαβα. Μονομαχήσαμε για λίγο. Μου είπε ότι έπρεπε να φύγει, για να "τελειώσει μια δουλειά" και ότι δεν μπορεί να ασχοληθεί μαζί μου. Εγώ έμεινα αποσβολωμένος να την βλέπω να φεύγει μακρυά. Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη μέρα. Θεέ μου, είναι τόσο όμορφη...

Η μεγάλη προφήτης μου είχε πει μια φορά, πως μια γυναίκα θα μου αλλάξει τη ζωή. Μήπως εννοούσε για κακό;

Μανιτάρι μαγικό...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Μάγια μάγια, Μάγια η Μέλισσα, Μάγια Τσόκλη...

Μάγοι και μάγισσες, άνθρωποι με υπερφυσικές δυνατότητες βρίσκονται παντού γύρω μας. Είναι και αυτοί σαν εμάς. Με τη μόνη διαφορά ότι αυτοί έχουν αναπτύξει την 6η αίσθηση λίγο διαφορετικά απ' ότι οι υπόλοιποι. Μπορούν να διαβάσουν τη σκέψη σου, μπορούν να μετακινήσουν αντικείμενα μόνο με την δύναμη του μυαλού τους, μπορούν να λυγίσουν κουτάλια. Κάποιοι από αυτούς είναι καλοί, κάποιοι χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους για την καταστροφή ή κυριαρχία ενίοτε, του κόσμου. Είναι πολλές οι φορές που αναγκάστηκα να τους πολεμήσω.

Αυτή τη φορά όμως θα χρειαστώ την βοήθειά τους. Μόνο ένας μπορεί να με βοηθήσει να βρω το άγνωστο πρόσωπο που γνωρίζει την ταυτότητά μου. Με τη δύναμη του φεγγαριού και του καλού μου φίλου Sailorman, σήμερα το βράδυ θα μάθω ποιος είναι ο μυστικός διώκτης μου.

Βγαίνοντας από το σπίτι κλειδώνω πολύ καλά την πόρτα πίσω μου και βάζω σε λειτουργία τον συναγερμό και τις κάμερες ασφαλείας. Πλέον πρέπει να προσέχω πάρα πολύ.

Κάτω από το φως του φεγγαριού, ψηλά στον Λυκαβηττό πήγα να βρω τον Sailorman. Είχα πολύ καιρό να τον δω. Αφού μιλήσαμε για λίγο, του είπα πως ακριβώς έχουν τα πράγματα. Μου ζήτησε να φέρω στο μυαλό μου όλο το γεγονός από την αρχή. Ακούμπησε τα χέρια του στο πρόσωπό μου, έκλεισε τα μάτια του, σήκωσε το κεφάλι του ψηλά προς το μέρος του φεγγαριού και άρχισε να μονολογεί κάτι ακαταλαβίστικα για μένα, σε μια άγνωστη διάλεκτο. Λίγα λεπτά αργότερα, κουρασμένος από την προσπάθεια, ανοίγει τα μάτια και μου λέει πως το μόνο που κατάφερε να δει είναι μια γυναικεία φιγούρα. Πρέπει να έχει και αυτή παρόμοιες δυνάμεις και αυτό δεν τον αφήνει να δει περισσότερα.

Απογοητευμένος από το αποτέλεσμα, μιας και δεν γνωρίζω ακόμα σχεδόν τίποτα για την ταυτότητα της άγνωστης γυναίκας, συνέχισα τη νύχτα μου ως συνήθως.

Θα 'ταν κοντά ξημερώματα όταν γύρισα σπίτι. Κατευθυνόμενος προς το κρεβάτι μου πέρασα μπροστά από τον τεράστιο καθρέπτη που βρίσκεται στο χολ. Με τεράστια γράμματα από κραγιόν έγραφε πάνω του... "Ψάξε, ψάξε, δε θα με βρεις.. όμως εγώ σε Ξέρω". Για τελεία, είχε ένα κατακόκκινο φιλί. Ούτε ο συναγερμός χτύπησε, ούτε καμία κάμερα είχε καταγράψει το οτιδήποτε. Πως μπήκε όμως;

Ανάδρομος Ερμής...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Ζώδια, αστρολογικός χάρτης και συναστρίες. Πάντα τα παρακολουθούσα στην τηλεόραση και τα διάβαζα στα περιοδικά, ποτέ όμως δεν ήμουν σίγουρος αν τα πίστευα ή όχι. Πολλές φορές ο εκάστοτε αστρολόγος περιέγραφε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τον εαυτό μου, λες και έχουν βάλει κάμερες στο σπίτι μου -και τη ζωή μου- και με παρακολουθούν λεπτό προς λεπτό. Άλλες πάλι φορές οι προβλέψεις, όσο ευοίωνες και να ήταν, πάντα κάπου έχαναν τον δρόμο. Πόσες βδομάδες περίμενα το αναπάντεχο οικονομικό ποσό που θα αλλάξει τη ζωή μου, αλλά...

Και να πεις ότι δεν μου το είχε πει, μου το είχε πει.. "Μη βγεις σήμερα το βράδυ από το σπίτι. Προτίμησε DVD και χουχούλιασμα στον καναπέ", αλλά πως μπορείς να παραβλέψεις το καθήκον που σε καλεί;

Τα ρούχα μου το πρωί που ξύπνησα ήταν όλα επιμελώς τακτοποιημένα. Η στολή κρεμασμένη στην κρεμάστρα, οι μπότες πίσω από την πόρτα και η μάσκα μου ακουμπισμένη πάνω στο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι. Τίποτε δεν έλειπε από το σπίτι, όπως και τίποτα δεν είχε αλλαχτεί ή μετακινηθεί. Βρίσκονταν όλα σε μια πλήρη αρμονία. Έτσι το βράδυ ξαναπήγα στο σπίτι της γριούλας. Αυτή τη φορά, καλύτερα προετοιμασμένος από χθες.

Το σπίτι σήμερα ήταν εντελώς άδειο. Δεν υπήρχε ούτε μια καρέκλα, ούτε καν ένα ποτήρι και έμοιαζε σαν να ήταν εγκαταλελειμμένο εδώ και πολλά χρόνια. Όσο και να έψαξα δεν κατάφερα να βρω κανένα στοιχείο που να με οδηγεί στα τρία άγνωστα πρόσωπα της χθεσινής νύχτας. Το μόνο που βρήκα ήταν σκόνη παντού. Καθώς έβγαινα, σκέφτηκα να κοιτάξω και σε ένα τελευταίο σημείο. Στο ματάκι της πόρτας, για να δω αν μπορούσαν να με δουν χθες. Τότε ανακάλυψα κάτι το αναπάντεχο! Ένα μήνυμα ήταν γραμμένο για μένα στο τζαμάκι με μαύρο μαρκαδόρο.

"Τώρα πια εγώ.. Ξέρω!" αυτό μου μοιάζει λίγο με απειλή.

Εμ, λογικό είναι. Αφού έχει μπει ο Κρόνος στο ζώδιο μου και θα κάνω δυο ολόκληρους μήνες μέχρι να δω και πάλι άσπρη μέρα. Φαντάσου να είχα και ανάδρομο Ερμή...

Somebody knows my secret...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Γεννήθηκα στο Smallville, μεγάλωσα στη Hell's Kitchen, περιπλανήθηκα για λίγο καιρό στη Gotham City και τώρα πια μένω μόνιμα στη δική σου πόλη. Η καθημερινότητα μου είναι λίγο πολύ.. τα ίδια και τα ίδια. Το πρωί πάντα αργοπορημένος στη δουλειά, το μεσημέρι προσπαθώντας να αναπληρώσω τον χαμένο ύπνο και το βράδυ κάνοντας βόλτες σε κακόφημες γειτονιές και σώζοντας αθώες κοπέλες (εντάξει, όχι μόνο κοπέλες...). Υπάρχουν όμως και κάποια βράδια που δεν είναι ίδια με τα άλλα. Όπως το χθεσινό...

Όλα ξεκίνησαν λίγο μετά τις 12:00 όταν ήμουν ακόμα στην πολυτελή έπαυλη που διαμένω (γιατί ως γνωστόν οι υπερήρωες ή θα είναι πάμπλουτοι, ή δε θα έχουν στον ήλιο μοίρα.. ευτυχώς εγώ είμαι το πρώτο "ή"!) και ετοιμαζόμουν για την προκαθορισμένη μου έξοδο. Τότε λοιπόν, δώδεκα και ένα, χτύπησε το μεγάλο κίτρινο τηλέφωνο της "έκτακτης ανάγκης". Έτρεξα από το μπάνιο με όλη κι όλη μια πετσέτα τυλιγμένη γύρω μου μέχρι το σαλόνι, και με περίσσιο θάρρος και δίχως δισταγμό το σήκωσα. Από την άλλη γραμμή ήταν μια γριούλα η οποία ζητούσε τη βοήθειά μου. Ακουγόταν έντρομη και φοβισμένη και ήθελε να πάω το συντομότερο δυνατό στο διαμέρισμά της για να τη σώσω από τους κακούς, όπως χαρακτηριστικά μου είπε. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ντύθηκα γρήγορα γρήγορα και έσπευσα στο σημείο που μου είχε πει. Χτύπησα το κουδούνι, τίποτα! Χτύπησα ξανά και ξανά, πάλι τίποτα! Τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να φύγω ακούγεται μια γυναικεία φωνή μέσα από το διαμέρισμα να με καλεί και η πόρτα ανοίγει από μόνη της. Μπαίνω μέσα. Σκοτάδι παντού. Με δυσκολία βλέπω. Η γριούλα άφαντη. Ξεχωρίζω όμως μια μεγαλόσωμη φιγούρα στο βάθος. Ωχ, σκέφτομαι, λες να 'ναι παγίδα; Πριν καν προλάβω να ολοκληρώσω την σκέψη μου, νιώθω ξαφνικά ένα πολύ δυνατό χτύπημα στην πλάτη μου και χάνω τις αισθήσεις μου. Πριν λιποθυμήσω πρόλαβα να δω τρεις ανθρώπους να με πλησιάζουν.

Το πρωί ξύπνησα με έναν τρομερό πονοκέφαλο και με το τηλέφωνο να χτυπάει σαν τρελό. Είχα αργήσει περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Και για ποιο λόγο να τους πω ότι καθυστέρησα πάλι; Έχω πλέον ξεμείνει από καλές δικαιολογίες.

Το χειρότερο από όλα είναι ότι ξύπνησα στο σπίτι μου, ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, χωρίς τη στολή ή τη μάσκα μου. Πολύ φοβάμαι ότι κάποιος ανακάλυψε ποιος είμαι...

The truth is out there...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Όταν πέσει η νύχτα και τα φώτα της πόλης σιγά σιγά σβήσουν, οι δρόμοι μετατρέπονται στην μεγαλύτερη αρένα μάχης που έχεις δει ποτέ. Στρατιές ηρώων ξεχύνονται, σαν χείμαρροι, σε λεωφόρους, πλατείες και απόμερα σοκάκια για την πάταξη ακόμη και του πιο επικίνδυνου εγκληματία. Τότε είναι που κάνω και εγώ την εμφάνισή μου. Φοράω την επιβλητική μαύρη στολή μου με τα δερμάτινα μποτάκια που με στενεύουν, την απαραίτητη μάσκα για να μην με αναγνωρίσουν και πετάω από ταράτσα σε ταράτσα για να μπορείς εσύ να κοιμάσαι ήσυχος. Μπορώ να ανέβω ακόμη και στο πιο ψηλό κτίριο, μπορώ να φτάσω ακόμη και στο πιο απομακρυσμένο σημείο. Αρκεί να με καλεί το καθήκον.

Το καταλαβαίνω, και είναι απολύτως φυσιολογικό, να μην πιστεύεις τίποτα από όσα σου λέω. Σίγουρα με θεωρείς τρελό ή κάποιον γελοίο που προσπαθεί να σε πείσει, πως όλα αυτά που διάβαζες από παιδί στα παραμύθια... είναι αλήθεια! Και όμως, εγώ, ο Superman, ο Batman και όλοι οι ήρωες των παιδικών σου χρόνων υπάρχουμε αληθινά. Μερικοί τώρα πια γερασμένοι, άλλοι έχουν βρει το μυστικό της αιώνιας νιότης και δε το μοιράζονται με κανέναν. Όπως και να έχει όμως, παραμένουν όλοι υπέρμαχοι του καλού.

Έχουν περάσει χρόνια, δεκαετίες, από τότε που ο πρώτος υπερήρωας έκανε την εμφάνιση του σε τούτο τον κόσμο. Δε ξέρω πολλά να σου πω για την αρχή, όπως δε ξέρω και ποιο θα είναι το τέλος. Θυμάμαι, ως παιδί ακόμα, τους γονείς μου να μου διαβάζουν ιστορίες "φίλων" και να μου διηγούνται σπουδαία ανδραγαθήματα, γενναίων υπερανθρώπων.

Ε ναι λοιπόν, είμαι και εγώ ένας από αυτούς....!

This is how the story begins...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Ποιος είπε ότι σήμερα, εν έτη 2009, δεν υπάρχουν ήρωες;

Όποιος και να το είπε, είμαι εδώ για να σας αποδείξω ότι κάνει λάθος. Πηδάμε από ταράτσα σε ταράτσα, μένουμε ξάγρυπνοι όλο το βράδυ και πολλές φορές βάζουμε τη ζωή μας σε κίνδυνο για το κοινό καλό. Αυτή η πόλη χρειάζεται τη βοήθειά μας και είμαστε εδώ για να τη προσφέρουμε απλόχερα. Τι και αν αργήσουμε το πρωί στη δουλειά, τι και αν μας πάρει λίγο ο ύπνος πάνω στο γραφείο.. τουλάχιστον έχουμε σώσει την ανθρωπότητα. Και ας το ξέρουμε μόνο εμείς....