Μνήμες...

Aγαπημένο μου ημερολόγιο,

Και έρχεται μια στιγμή που περνάει όλη η ζωή μπροστά από τα μάτια σου. Οι μνήμες κατακτούν τον εγκέφαλό σου σε τέτοιο βαθμό που νομίζεις ότι θα εκραγεί. Από πράγματα που νόμιζες ότι είχες ξεχάσει μέχρι πράγματα του σήμερα, του τώρα...

Χιλιάδες, εκατομμύρια ίσως, πληροφορίες έρχονται η μια μετά την άλλη και δε σε αφήνουν σε ησυχία. Τρυπάνε το μυαλό σου και σε κάνουν να ξαναθυμηθείς όλα εκείνα που ήθελες να ξεχάσεις, να αφήσεις μια για πάντα στο παρελθόν και να μην ανασύρεις ποτέ ξανά από το χρονοντούλαπο της προσωπικής σου ιστορίας.

Η δυνάμεις σου σε εγκαταλείπουν μονομιάς όταν διαπιστώσουν ότι κάτι τέτοιο μπορεί να σε επηρεάσει ανεπανόρθωτα.

Οι αξίες και τα ιδανικά δεν έχουν καμία λογική εκείνη, τη τελευταία στιγμή. Όλα γίνονται ένα συνονθύλευμα μέσα στο κεφάλι σου και δε σε αφήνουν να σκεφτείς όπως θα έπρεπε.

Πρέπει να αντισταθείς... να αντισταθώ!

Some friends are forever... (Last part)

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Δυο ημέρες αργότερα τα πράγματα φαίνονταν να πηγαίνουν προς το καλύτερο. Είχε ανακτήσει πλήρως τις δυνάμεις του και ήταν πλέον σε θέση να μετακινείται χωρίς τη βοήθειά μου. Οι πληγές είχαν αρχίσει να επουλώνονται και η σκισμένη στολή έμοιαζε σαν καινούρια. Όλα είχαν αρχίσει να παίρνουν και πάλι το δρόμο τους. Ένα πράγμα μόνο με προβλημάτιζε. Ποιός ήταν αυτός που είχε τη δύναμη να του κάνει κάτι τέτοιο;

Τον ρώτησα, αν και στην αρχή δε θέλησε να μου πει. Το μόνο που μονολόγησε ήταν ότι αυτός... θα το πληρώσει!

Από εκείνη τη μέρα δε τον ρώτησα ξανά, δεν ήθελα να επιμείνω. Αργότερα έμαθα για ένα μεγάλο στέλεχος της μαφίας που βρέθηκε νεκρός στη τάφρο που είχε σκάψει μπροστά από το σπίτι του. Είπαν ότι έπεσε κατά λάθος, αλλά εγώ κατάλαβα τι είχε συμβεί.

Βέβαια, όλα αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν. Αυτή τη φορά που χρειάστηκα εγώ τη βοήθειά του, ήταν, όπως περίμενα, στο πλευρό μου. Βέβαια, αυτή η φορά ήταν από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Μπορεί η μάχη εναντίον του εγκλήματος να είναι πλέον η καθημερινότητά μου, όμως ποτέ δεν μου είχε τύχει κάτι τέτοιο. Ο φίλος έκανε τη δουλειά του, και τώρα ήξερα ότι έπρεπε να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να ξεφύγω. Δε θα είναι όμως τόσο εύκολο... Πρέπει να φανώ δυνατός!

Some friends are forever... (Part 2)

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Οι μνήμες εκείνες με έχουν στοιχειώσει και επιστρέφουν τώρα με ρυθμό καταιγίδας στο μυαλό μου. Θυμάμαι ήταν 4.30 το πρωί όταν η ξύλινη πόρτα του σπιτιού μου χτυπούσε ελαφρά και αδύναμα. Ο ήχος στην αρχή φάνταζε σαν να ξεπηδά από κάποιο όνειρό μου, όμως πολύ γρήγορα κατάλαβα πως δεν ήταν έτσι. Κατάφερα να ανοίξω τα μάτια μου, να σηκωθώ και φορώντας ένα σκούρο μπλε μπουρνούζι κατευθύνθηκα προς την εξώπορτα.

Το θέαμα ήταν κάτι που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα δω. Ο αγαπημένος μου φίλος, ο παιδικός κολλητός, κείτονταν αιμόφυρτος στο πλατύσκαλό μου δίχως δύναμη να κινηθεί, ούτε καν να σηκώσει το κεφάλι να με κοιτάξει.

Ξαφνικά ένιωσα να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια μου. Η καρδιά μου μούδιασε και με δυσκολία μπορούσα να αναπνεύσω. Ένα ρίγος παγωμένου αέρα διαπέρασε το κορμί μου και τότε μόνο μπόρεσα να συνεφέρω για λίγο τον εαυτό μου. Δεν έπρεπε να μείνω άπραγος. Κάτι έπρεπε να κάνω. Αρχικά όμως έπρεπε να τον περιθάλψω γιατί τα πράγματα φαίνονταν πολύ δύσκολα.

Φοβόμουν ακόμη και για τη ζωή του!

TO BE CONTINUED...